اتحادیه اروپا به احترامش برخاست و یک دقیقه ممتد برای نسرین ستوده وکیل زندانی در اوین کف زد. اما چرا کاندیداهای اتحادیه اروپا برای رهبری ایران یکی پس از دیگری سقوط میکنند؟ چرا تا کنون اهمیتی به مبارزات اسماعیل بخشی و دیگر شهرهای ایران که „اوین “ ندارند نداده است؟
ستوده از مبلغین انتخاباتی حسن روحانی رئیس جمهور کنونی ایران، از حامیان تبلیغاتی سید احمد خاتمی و حامیان سید حسین موسوی، دانش آموخته در مکتب زهرا رهنورد نویسنده کتاب حجاب زن مسلمان است . رهنورد از تلاشگران تئوریسین جداسازی جنسی در دانشگاهها و مبلغ تبلیغاتی همسرش میر حسین موسوی بود که بعنوان „زن انقلاب ایران“ در رسانه های بین المللی معرفی شد. او اکنون با همسرش در حصر خانگی اند. نسرین ستوده از دوستان نزدیک خانواده هاشمی رفسنجانی ست و هاشمی رفسنجانی را محبوب مردم و زنان خانواده او را پیشتاز حقوق زنان میخواند . او نیز قبلا“ در یک جلسه با حضور زهرا رهنورد در یک ویدئوی اینترنتی به بهانه مبارزه با اعدام گفته است “ شکنجه گران ساواک وظیقه خود را انجام میدادند“ دفاعی که فاقد زبده کاری حقوقی ست. در تاریخ دادگاههای نازی آلمان کسانی هم که فقط منشی اداری نازی ها بودند به زندان محکوم شدند چون بخشی از سیستم نازی را آنها با مراوداتشان روی پا نگهداشته بودند. نسرین ستوده به عنوان حامی حقوق بشر درایران در رسانه ها پشتیبانان زیادی دارد. او با حضور در فیلم“ تاکسی“ جعفر پناهی با شالی سفید بر سر باعث شد که این فیلم برنده جایزه طلائی در خارج از کشور شود. پناهی ادعا کرده بود که بدلیل ممنوع الکار شدن این فیلم را „مخفیانه“ ساخته است و „مخفیانه به فستیوال بین المللی فیلم برلیناله فرستاده شد و „علنا“ برنده خرس طلائی شد.
آنچه که در „نظم“ جهانی قرن 20 میلادی با نوشتارهای خوب و انسانی و با زیر بنای نئولیبرالیسم صورت گرفت پس از صد سال با باز شدن مشت این ارگانهای جهانی مثل سازمان ملل دیگر نمیتوانند کار ساز باشند. واژه زیبای „حقوق بشر“ و لایحه انسانی او را همین ارگانهای بین المللی زیر پا گذاشته و میگذارند و خواهند گذارد. حقوق بشر تا کنون در مورد جنگ و نسل کشی توان مقابله با دولت های جنگ افروز و کارخانه های اسلحه سازی را نداشته است. کشورهای عضو اتحادیه اروپا خود ناقضین حقوق بشربخصوص در آفریقا و خاورمیانه میباشند. با صدور مواد غذائی به آفریقا باعث زمین زدن کشاورزان آنجا شده و میشوند. همین رویه را هم برای ایران در سر میپرورانند که امروزه پیش لرزه های آنرا مردم بشدت میبینند. اتحادیه اروپا در تقلای دستیابی هر چه بیشتر و بیشتر بر بازار ایران و سعی در مقابله با بازار چین و همچنین جلوگیری از حضور فعال آمریکا درتجارت با ایران دارد. اروپا از نظر جغرافیائی بسیار به ایران نزدیک است.
اتحادیه اروپا که برای تاءمین و خدمت به کنسرن ها و بانک ها بوجود آمده است بر عکس ترامپ بجای لشکر کشی به ایران در تلاش نگهداشتن جریانات اصلاح طلبی که حافظ سیستم نئولیبرال کنونی ایران میباشند. خط مقدم نئولیبرالیسم خصوصی سازی ست. اگر اتحادیه اروپا برای اسماعیل بحشی و دستگیری اش اهمیتی قائل نیست پر واضح است که او علیه خصوصی سازی بپا خواسته است. دانشجویان زندانی در شهرستان های ایران که „اوین“ ندارند ناشناس و بی حمایت مانده اند. انگار ایران فقط به تهران خلاصه میشود.
برگردیم به کف زدن ها. اتحادیه اروپا که سرپا ایستاده و کف میزند. کاندید رژیم چنج آنها حتما“ و باید یک“زن“ باشد. زن بودن میتواند توهم توجه به حقوق قرن ها پایمال شده زنان را بوجود آورد. کاندید زنی ست „متاءهل“ با تصویری „مادرانه“ و صدائی „ضعیف و نازک“ او باید همخوانی ظاهری با „فرهنگ“ جامعه داشته باشد. تصاویر رسانه ای نسرین ستوده جوابگوی این انتخاب است. بعنوان „مادر“ کودکانش را دربغل گرفته و یا در عکسهای „خانوداگی“ کانون گرم خانه را با لبخند های همسرش گرم میکند. برای نئولیبرالیسم این بهترین انتخاب است. مادر و همسر بودن! واژه هائی که برای مردم ایران در بافت سنتی و روستائی اش در ظاهر همچنان اهمیت خاصی دارد. همان ویژه گیهای زهرا رهنورد با نام „زن انقلاب ایران“.
اتحادیه اروپا با این نمایش ها درحال آزمایش افکار عمومی مردم ایران است که آیا مردم کاندیدهای منتخب آنها را میپذیرند یا مثل شیرین عبادی و رهنورد او را فراموش میکنند؟ این آزمایشی ست از راه دور و ربطی به پشتیبانی مبارزات حق طلبانه ملت درون ایران ندارد.همانطور که تا کنون جایزه نوبل و خرسهای طلائی و نقره ای جشنواره های بین المللی نتوانستند دربوجود آوردن خیزش دیماه مردم و ایجاد اعتصابات مختلف و اعتصابات نان و کار تائیری داشته باشند. مردم در جامعه ای هستند که خطرات آن را میشناسند و میدانند کی دوباره بر روی سکوها بروند و کی دوباره به خیابانها بیایند. مردم خود سالار شده اند.
پ.ن.
خانم ماریچه اسخا نماینده پارلمان اروپا و منتقد حقوق بشر در ایران به هنگام حضور با دیپلماتیهای ایرانی روسری سفیدی بر سر کرد که موجب انتقادات شدیدی از طرف گروههای مختلف زنان شد. او در سال 2013 به دیدار نسرین ستوده و جعفر پناهی رفت.